HISTORIA RUCHU ŚWIATŁO – ŻYCIE
Jednym z ruchów odnowy Kościoła, jakie wyznaczyła nauka Soboru Watykańskiego II, jest Ruch Światło – Życie, którego znakiem jest starochrześcijański symbol fos – zoe.
Są to greckie słowa „światło” oraz „życie”, splecione literą omega, które razem tworzą krzyż.
Ruch ten zrzesza w swoich szeregach zarówno dzieci, młodzież, dorosłych jak również kapłanów, zakonników i zakonnice oraz członków instytutów świeckich i rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół, czyli ludzi najróżniejszych – pod względem wieku i powołania. Ruch Światło – Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan oraz wspomaga odnowę Kościoła poprzez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot.
„Drogowskazy Nowego Człowieka” to duchowość Ruchu Światło – Życie, której treść realizują i wdrażają w swe życie małżonkowie jako „Zobowiązania Domowego Kościoła”.
Realizacja programu formacyjnego stanowi osiągnięcie celu Ruchu Światło – Życie, którym jest ewangelizacja uczestników Ruchu, która prowadzi do uznania i przyjęcia Jezusa jako swego Pana i Zbawiciela. Taki uczestnik uczestniczy także w formowaniu grupy uczniów Jezusa, co nazywamy deuterkatechumenatem, po czym podejmuje się konkretnej służby (diakonii) w Kościele i w świecie, stając się tym samym członkiem wspólnoty diakonijnej.
To właśnie ewangelizacja, katechumenat i diakonia stanowią trzy drogi formacyjnej Ruchu Światło – Życie.
Jeżeli chodzi o strukturę ruchu, jest ona jak najbardziej zgodna ze strukturą samego Kościoła, ponieważ uczestnicy ruchu, łączący się w małe grupy, tworzą wspólnotę Kościoła w parafii. Ustanowione zostały Dni Wspólnoty, dzięki którym Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą kontakt i łączność.
Osobą odpowiedzialną za całość Ruchu jest Moderator Generalny Ruchu Światło – Życie, natomiast na szczeblu kraju, diecezji i parafii funkcję tę pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swoją posługę i obowiązki z pomocą zespołu diakonii, do której należą osoby świeckie i duchowne.
Rolę moderatorów w Ruchu pełnią kapłani, a jeżeli do niego nie należą, są ich opiekunami. To na nich spoczywa odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.
Początki istnienia Ruchu Światło – Życie datuje się na rok 1954, kiedy to miała miejsce pierwsza oaza, czyli nic innego jak zamknięta rekolekcja, której metoda prowadzenia opiera się przede wszystkim na przeżyciu. To właśnie z takich oaz rozwinął się Ruch. Do roku 1976 Ruch znany był jako „Ruch oazowy” czy „Ruch Żywego Kościoła”. Założycielem i zarazem pierwszym moderatorem krajowym Ruchu był ks. Franciszek Blachnicki (1921 – 1987).
Ruch ten powstał i rozwija się w Polsce, ale w ostatnich kilkunastu latach jego działalność rozszerza się również poza granicami kraju: na Słowacji, w Czechach, w Niemczech, na Białorusi, Łotwie, od 2006 roku w Irlandii a ostatnio w Kazachstanie.